Rommelige crèche van sterren

De duizenden nieuwgevormde sterren in het hart van NGC 5236 werden afgebeeld met het MUSE-meetinstrument, dat gehecht is aan de Very Large Telescope van ESO in het Chileense Paranal-Observatorium. NGC 5236, bekend als het Zuidelijk Windmolenstelsel, kreeg zijn naam door zijn prachtige spiraalarm configuratie en zijn locatie in het sterrenstelsel Hydra aan de hemelevenaar. Felle gebieden van sterformatie lichten het sterrenstelsel op, inclusief het gebied hier getoond, in het centrum van het sterrenstelsel.

Met de juiste omstandigheden, en veelvoorkomend in het midden van de spiraalarm van een sterrenstelsel, kunnen koude moleculaire wolken – voornamelijk samengesteld uit waterstofgas – instorten en zich omvormen tot nieuwe sterren. In grotere wolken kan het branden van een nieuwe ster een domino-effect veroorzaken, wat het begin vormt van de instorting van nog meer gas uit de omgeving en zo nog meer nieuwe sterren met zich meebrengt. In het midden van een sterrenstelsel zijn er ook nog andere factoren in het spel. Het superzwaar zwart gat in het midden van NGC 5236 sluist grote kanalen van materiaal en materie naar zichzelf. Tegelijkertijd spuwt hij met enige wispelturigheid materie en grote kwantiteiten aan energie naar buiten, wat de grote hoeveelheid aan sterformatie in het centrale gedeelte van dit sterrenstelsel nog rommeliger maakt.